Frank Rosen
Frank Rosen (geboren 16 maart 1946 te Amersfoort).
Veelzijdigheid kan als de rode draad door de carrière van Frank Rosen worden gezien. Een speelse veelzijdigheid vooral, waarbij elke keer opnieuw opvalt met hoeveel variatie en virtuositeit hij de talloze technieken binnen de beeldende kunst weet te bespelen. Beelden, schilderijen, aquarellen, tekeningen, zeefdrukken en keramiek getuigen van een onstuimige emotionaliteit, waarmee hij zich op tal van manieren weet uit te drukken.
Frank Rosen kreeg zijn opleiding aan de Gerrit Rietveld Academie van 1964 tot 1968 te Amsterdam. Van 1969 tot 1985 was hij decorontwerper bij de Nederlandse Televisie (NOB) en vormgever van meer dan driehonderd televisieprogramma’s. Ook toen viel het op, dat hij moeiteloos decors ontwierp voor de meest uiteenlopende uitzendingen. Kinderprogramma’s, grote televisieshows en dramatische producties zoals Sil de Strandjutter en Herodotus. Daarnaast ontwierp hij decors en kostuums voor musicals en balletvoorstellingen en was hij artdirector voor verschillende speelfims, o.a. Mario Puzo’s “Seven Graves for Rogan”.
In 1985 nam hij het besluit om volledig te gaan free-lancen en slechts incidenteel aan tv-, film en theaterproducties mee te doen.
Afwisseling was ook vanaf dat moment het kernwoord. Schilderijen, zeefdrukken, beelden en keramiek, zowel vrij werk als in opdracht, wisselen elkaar in hoog tempo af. De kunst van Frank Rosen is kleurrijk, eerlijk en hartverwarmend. Zijn bijzondere gave om mensen te portretteren blijkt uit de vele portretopdrachten die hij krijgt: o.a. Annie M.G. Schmidt en Henk van Ulsen. Het werk van Frank Rosen is zowel romantisch als abstract en laat zich bekijken als een veelkleurig prentenboek, waar het optimisme vanaf straalt. Hij zoekt het leven op, verzamelt indrukken en verwerkt die op een heel eigen, oorspronkelijke wijze. Sport en cultuur weet hij moeiteloos in harmonie te brengen, evenals stad en platteland. Ze vormen voor hem slechts de aanleiding het leven binnen te halen. Schoonheid is in dat opzicht zijn voornaamste drijfveer.
Frank Rosen (geboren 16 maart 1946 te Amersfoort).
Veelzijdigheid kan als de rode draad door de carrière van Frank Rosen worden gezien. Een speelse veelzijdigheid vooral, waarbij elke keer opnieuw opvalt met hoeveel variatie en virtuositeit hij de talloze technieken binnen de beeldende kunst weet te bespelen. Beelden, schilderijen, aquarellen, tekeningen, zeefdrukken en keramiek getuigen van een onstuimige emotionaliteit, waarmee hij zich op tal van manieren weet uit te drukken.
Frank Rosen kreeg zijn opleiding aan de Gerrit Rietveld Academie van 1964 tot 1968 te Amsterdam. Van 1969 tot 1985 was hij decorontwerper bij de Nederlandse Televisie (NOB) en vormgever van meer dan driehonderd televisieprogramma’s. Ook toen viel het op, dat hij moeiteloos decors ontwierp voor de meest uiteenlopende uitzendingen. Kinderprogramma’s, grote televisieshows en dramatische producties zoals Sil de Strandjutter en Herodotus. Daarnaast ontwierp hij decors en kostuums voor musicals en balletvoorstellingen en was hij artdirector voor verschillende speelfims, o.a. Mario Puzo’s “Seven Graves for Rogan”.
In 1985 nam hij het besluit om volledig te gaan free-lancen en slechts incidenteel aan tv-, film en theaterproducties mee te doen.
Afwisseling was ook vanaf dat moment het kernwoord. Schilderijen, zeefdrukken, beelden en keramiek, zowel vrij werk als in opdracht, wisselen elkaar in hoog tempo af. De kunst van Frank Rosen is kleurrijk, eerlijk en hartverwarmend. Zijn bijzondere gave om mensen te portretteren blijkt uit de vele portretopdrachten die hij krijgt: o.a. Annie M.G. Schmidt en Henk van Ulsen. Het werk van Frank Rosen is zowel romantisch als abstract en laat zich bekijken als een veelkleurig prentenboek, waar het optimisme vanaf straalt. Hij zoekt het leven op, verzamelt indrukken en verwerkt die op een heel eigen, oorspronkelijke wijze. Sport en cultuur weet hij moeiteloos in harmonie te brengen, evenals stad en platteland. Ze vormen voor hem slechts de aanleiding het leven binnen te halen. Schoonheid is in dat opzicht zijn voornaamste drijfveer.
